طراحی صحنه‌ی فیلم مطب دکتر کالیگاری در سال 1929 انجام شد. این سبک که جنبشی در سینمای آلمان است پس از جنگ جهانی اول رخ داد و این فیلم اثر رابرت وینه، این جنبش را به راه انداخت. از ویژگی‌های طراحی صحنه‌ی اکسپرسیونیستی تضاد و پرداختن به جزییات, واقعیت گرایی, اغراق در نمایش اشیا, استفاده از تقارن, استفاده از اشکال و خطوط کج و کشیده و همینطور تیزو شکسته است که کاملا ضد رئالیستی بودن سبک را تاکید میکند.
مطب دکتر کالیگاری اولین فیلم بلندی بود که قصد سرگرم کردن مخاطب را نداشت و به لا به لای اجتماع میپرداخت. این فیلم که در رابطه با دیوانه ایست که انسانی را هیپنوتیزم کرده و از او برای رسیدن به مقصودش استفاده میکند  میتوانست پیش بینی ظهور دیوانه‌ای به نام هیتلر باشد. در طراحی صحنه‌ی این فیلم از فضا‌های بسیار اغراق شده و غیر واقعی, همچنین اغراق در گریم چهره‌ها و فضای سیاه و سفید استفاده شده و دکور‌های این فیلم غیر قابل باور است و همچنین میتوان در حوزه ی سینما آن را ادامه ی فیلم های ژرژ ملی یس دانست.فیلم با نمایی از یک حیاط نسبتاً تاریک آغاز می شود.این صحنه تنها جایی است که دکور اکسپرسیونیستی در آن دیده نمی شود.
کالیگاری هیچگاه تکرار نشد.فیلم های اکسپرسیونیستی و نئو اکسپرسیونیستی زیادی در سالهای بعد ساخته شد،ولی هیچ کدام،یک فیلم اکسپرسیونیستی کامل،(مثل کالیگاری) نبودند.به این علت که با توجه به دکورهای سنگین و کاملاً اغراق آمیز فیلم مطب دکتر کالیگاری،برقراری ارتباط با این فیلم کار سختی است و نویسنده و کارگردان مجبورند با ترفندهای داستانی،تماشاگر را به سوی خود جذب کنند. در کالیگاری این اتفاق به خوبی افتاد،ولی تکرار آن کار بسیار دشواری بود و در واقع کسی شجاعت این را نداشت که این طور کامل به سراغ آن برود.