عکاس معروف شاهرخ حاتمی از افتخارات ایرانیِ کمتر شناخته شده در میان نسل جدید ماست. و آخر عجیب نیست؟ ما عکاسی را که بعضی از بهترین عکس های مهم ترین آشوب های سیاسی خاورمیانه را گرفته، عکاس صحنه ی فیلمسازان بزرگی چون وودی آلن، گودار، تروفو، پولانسکی و چارلی چاپلین بوده، بهترین عکس های شارون تِیت و فِی داناوِی و بیتل ها و دیگران را برداشته و او را عکاسی «افسانه ای» می دانند، نمی شناسیم. حاتمی همه جا بوده از کودتای مصدق تا انقلاب 57 ، از نهضت ملی شدن کانال سوئز تا سر صحنه ی فیلم «بچه ی رزماری»؛ و حالا انگار هیچ جا نیست. سخت است کسی را که دوست صمیمی پولانسکی و شارون تیت و داناوی بوده و از الیزابت تیلور و سوفیا لورن و اینگرید برگمان و مارلون براندو و دیگران عکس برداشته، حالا این چنین تنها و خلوت گزیده ببینیم. شاهرخ حاتمی را به دیگران معرفی کنید و به کارنامه ی سترگ و درخشانش ببالیم.
شایسته تر آن است که نشریه ای جایی در مجالی گسترده تر به کار او بپردازد. فعلا، همین گزیده عکس ها را ببینید.