عکاس معروف شاهرخ حاتمی از افتخارات ایرانیِ کمتر شناخته شده در میان نسل جدید ماست. و آخر عجیب نیست؟ ما عکاسی را که بعضی از بهترین عکس های مهم ترین آشوب های سیاسی خاورمیانه را گرفته، عکاس صحنه ی فیلمسازان بزرگی چون وودی آلن، گودار، تروفو، پولانسکی و چارلی چاپلین بوده، بهترین عکس های شارون تِیت و فِی داناوِی و بیتل ها و دیگران را برداشته و او را عکاسی «افسانه ای» می دانند، نمی شناسیم. حاتمی همه جا بوده از کودتای مصدق تا انقلاب 57 ، از نهضت ملی شدن کانال سوئز تا سر صحنه ی فیلم «بچه ی رزماری»؛ و حالا انگار هیچ جا نیست. سخت است کسی را که دوست صمیمی پولانسکی و شارون تیت و داناوی بوده و از الیزابت تیلور و سوفیا لورن و اینگرید برگمان و مارلون براندو و دیگران عکس برداشته، حالا این چنین تنها و خلوت گزیده ببینیم. شاهرخ حاتمی را به دیگران معرفی کنید و به کارنامه ی سترگ و درخشانش ببالیم.
شایسته تر آن است که نشریه ای جایی در مجالی گسترده تر به کار او بپردازد. فعلا، همین گزیده عکس ها را ببینید.
ثبت دیدگاه
شما باید وارد حساب خود شوید تا بتوانید یک نظر ارسال کنید